Bardzo efektowną formę ma ten film, nie da się zaprzeczyć. Ktoś chyba jednak zapomniał, że forma potrzebuje też odpowiedniej treści.
W tą historię nie da się uwierzyć, ale nie dlatego, że mamy tu całą galerię nieprawdopodobnych postaci, tylko dlatego, że są one sztuczne, puste. Dla mnie to byli tylko aktorzy wypowiadający swoje kwestie, zwykłe kukiełki, których losy były mi całkowicie obojętne. Z całej tej plejady niby dziwacznych (a jednak okropnie szablonowych) postaci, to nie Annette Bening (choć to jedna z moich ulubionych aktorek), a Jill Clayburgh wydała mi się najbardziej interesująca. Clayburgh jako jedynej udało się zbudować wiarygodną postać od początku do końca i to właśnie do niej należą dwie niepozorne, ale najlepsze sceny w "Biegając z nożyczkami".
Widz przez dwie godziny towarzyszy ani to zabawnemu, ani to tragicznemu, pokazowi dziwactw, które to mają służyć wyłącznie uatrakcyjnieniu formy obrazu. Nie łykam takich banałów, a szkoda - wydawało mi się, że twórcę "Nip/Tuck" stać na nieco więcej.