"Biegając z nożyczkami" to niezwykły portret szaleństwa, manipulacji, ekscentryzmu w najczystszej, prawdziwie niebezpiecznej dla życia dawce. Każda z postaci filmu jest barwna, fascynująca, niejednoznaczna, z jednej strony niezwykle wrażliwa, pełna bólu i krwawiących ran, z drugiej strony są to ziejące egoistyczną, narcystyczną potrzebą samouwielbienia oraz zniszczenia, zmanipulowania i poniżenia wszystkich wokół. Obraz tym bardziej poruszający, że zbudowany z prawdziwych zdarzeń.

W rękach kinowego debiutanta "Biegając z nożyczkami" są filmem dobry, jednak bardzo żałuję, że to właśnie Murphy obraz wyreżyserował. Gdyby to był Wes Anderson, film byłby bardziej ironiczny i odważny w swym ekscentryzmie. Gdyby z kolei robił go Todd Solondz, otrzymalibyśmy bardziej dokładną wiwisekcję ludzkiej psychiki. Oglądając wersję Murphy'ego miałem nieodparte wrażenie, że reżyser zatrzymał się wpół kroku. Co niekorzystnie odbiło się na atmosferze i wydźwięku całości.

Jednak obsada jest po prostu FENOMENALNA. Każdy z osoba i wszyscy razem zasługują na owacje na stojąco. Brian Cox, Annette Bening i Jill Clayburgh oślepiają swym talentem. Bardzo ucieszyła mnie rola Joe Fiennesa, który w końcu zrzucił kostiumy i zagrał – w sposób brawurowy – zupełnie inną postać. W końcu widzę go spełniającego się we współczesnym repertuarze! I Joe Cross, młody i zagubiony na ich tle, wypada bardziej niż naturalnie (choć z drugiej strony jest to postać najbliższa serialowym bohaterom tworzonym wcześniej przez Murphy'ego). Dla nich wszystkich film naprawdę trzeba zobaczyć (plus świetna ścieżka muzyczna, która staje się sama w sobie dodatkowym wątkiem fabularnym).